Daar stond ik dan. Bij de kassa. In mijn ene hand een potje anti-rimpelcrème en in de andere een zwangerschapstest. Ik was net de week ervoor 42 jaar geworden. Mijn brein draaide overuren; ben ik niet te oud? Kan mijn lichaam het wel aan? Hoeveel risico loop ik? Kan het wel?
Volgens artikelen op het wereldwijde internet zitten er behoorlijk veel risico’s aan het zwanger worden op latere leeftijd, o.a;
(.) Kans op een miskraam is veel groter
(.) Vrouw loopt meer kans op een hogere bloeddruk en borstkanker
(.) Het kind heeft een grotere kans op een vroege geboorte
(.) Grote kans dat de bevalling via een keizersnede plaatsvindt
Om bang van te worden, niet? Je zou er haast niet aan durven te beginnen….en ik beken; de zwangerschap van Emma (ik was toen al zeker geen jonkie meer; 37) verliep niet helemaal soepeltjes; tweeënhalf van bovenstaande punten heb ik toen toch wel ‘gehaald’
Maar deze zwangerschap – van Joep – daarentegen ging hélemaal volgens het boekje; voelde me prima negen maanden lang, droeg fluitend mijn behoorlijke buik en Joep bleef tot de 42ste (!) week heerlijk zitten. Niets van de risico’s bemerkt.
>> Lees ook: Morgen word je alweer twee <<
Waarom ben ik zo laat moeder geworden?
Nee, ik was niet druk bezig met carrière maken (al gaat het werken best fijn). Nee, ik wilde niet per se eerst de wereld ontdekken (al heb ik heel veel leuke dingen kunnen doen). Soms lopen dingen gewoon zoals ze lopen. Kom je niet op je 23ste al de vader van je kinderen tegen, maar pas als je 34 bent. Een echt bewuste keuze is het zeker niet geweest.
Dus ben ik een ‘oudere’ moeder. Hoe dat is? Heerlijk! Ik kan natuurlijk niet vergelijken; heb niet ook op jongere leeftijd een kind gekregen. Wat de verschillen dan zijn? Ik kan er alleen naar raden of ‘vergelijken’ met vriendinnen die op jongere leeftijd moeder zijn geworden.<<
>> Lees ook: En dan is ze opeens al bijna 8 jaar <<
Ja, als ik 50 ben begint Emma net met puberen en zit Joep in groep 3 terwijl bij vriendinnen de kinderen waarschijnlijk al het huis uit zijn. Nee, voorlopig ben ik nog niet klaar met vroeg uit de veren springen, luiers verschonen, heen en weer rijden naar paardrijles, zwemles en wie wat wat voor een lessen straks nog meer. Ja, misschien vraagt er straks wel eens iemand of ik de oma van deze kinderen ben (Oei, zou het? En mag ik dan slaan?) en ja, als ze over een aantal jaar opgehaald moeten worden uit een discotheek of kroeg mag hun vader dat doen…..
Maar ook; geniet ik misschien wat bewuster. Ben ik misschien wat wijzer en meer in balans. Heb ik al zoveel gedaan, dat ik nu de rust heb om niet meer alles voor mezelf te hoeven. En ben ik me er bewust van dat ik heel goed voor mezelf moet zorgen om mijn kinderen zo lang als mogelijk is mee te kunnen maken, want let wel; als zij net zo oud zijn als ik wanneer ze kinderen krijgen dan moet ik toch zeker minstens 75 jaar oud worden! Gelukkig houden zij mij jong van lijf en geest de komende tijd! En het is ooit geschreven; >>‘Oude moeders bereiken vaak hoge leeftijd’<<!
Wat denk jij, wat is jouw ’thearie’; is er een ‘ideale leeftijd’ om moeder te worden?
3 Comments
Mooi geschreven Thea. Ik ben zelf kind van oudere ouders, mijn moeder was net 41 en mijn vader was 53 toen ik geboren werd.
Ze waren al 15 jaar getrouwd toen ik geboren werd. Het wilde daarvoor alleen niet lukken, mijn moeder heeft 6 keer een miskraam gehad voordat ik werd geboren en 3 jaar voor mijn geboorte heeft mijn moeder een gezonde zoon voldragen die bij de geboorte door een fout van het ziekenhuis is overleden. Ik was eigenlijk zo’n beetje hun laatste kans kindje en dat ik ‘gelukt’ ben mag dus wel een soort wonder heten gezien de voorgeschiedenis.
Het is voor mij als kind nooit een probleem geweest om oudere ouders te hebben. En ja, op vakantie heeft iemand wel eens tegen me gezegd: ‘wat leuk, ben je met opa en oma op vakantie?’ maar dat waren altijd volwassenen. Nooit kinderen, die zien dat eigenlijk helemaal niet; een mama is gewoon een mama. En ik vond dat ook niet erg als het me gevraagd werd: als ik dan zei dat het niet mijn opa en oma waren, maar mijn papa en mama, dan werden die mensen altijd even heel ongemakkelijk van hun eigen blunder 🙂
Het heeft ook nadelen. Je familie is automatisch ook ouder. Ik heb maar 1 oma gekend die overleden is toen ik 14 was, de rest was voor mijn geboorte al overleden. Toch koester ik leuke herinneringen aan mijn kindertijd met mijn ene, beetje gekke oma. Mijn moeder was ook enig kind, van haar kant is er dus nauwelijks familie. Mijn vader kwam wel uit een groot gezin, maar de ooms en tantes die ik had van die kant waren nog ouder dan hij. Best aardige mensen, maar het waren vrij stugge drenten. Hun kinderen (mijn neven en nichten) hadden kinderen die net iets jonger waren dan mijn leeftijd, maar een goede match met mij is dat nooit geweest. Ik denk alleen dat het niet zozeer met het fenomeen leeftijd te maken had, als wel met het fenomeen volksaard. Mijn moeder lag als ‘stadse’ uit Deventer ook al nooit erg lekker in die van oudsher gegoede boerenfamilie.
Mijn ouders zijn inmiddels beiden overleden. Mijn moeder volkomen onverwacht in 2005 op haar 69e aan een longembolie, als complicatie na een blindedarmoperatie. Mijn vader in 2011 aan hartfalen, maar hij is 88 geworden, dus dat is een zeer respectabele leeftijd. In de 6 jaar na het overlijden van mijn moeder heb ik nog een hoop leuke dingen met hem gedaan. Ik kijk er met een glimlach op terug. Ik heb fijne ouders gehad. Hun leeftijd heeft mij nooit in de weg gezeten.
Wat een mooie reactie, Louise! Wist een klein deel van je verhaal al wel, maar niet alles van wat je hier beschrijft. Wat zullen je ouders ontzettend blij met je zijn geweest. Kan me dat niet anders voorstellen.
Wat onze kinderen betreft…opa’s en oma’s genoeg. Zelfs mijn oma (inmiddels 95) kennen ze goed. En wat ook scheelt….ze hebben een jonge papa! 🙂