Binnenkort word ik 46. Net zo oud als dat jij uiteindelijk werd…

Over minder dan twee weken word ik 46. Net zo oud als dat jij was toen je stierf. En ik ben daar de laatste tijd vreselijk veel mee bezig. Ik word net zo oud als dat jij uiteindelijk werd. Hoe ongelooflijk bizar!

Tuurlijk wist ik wel dat je veel te jong was om te sterven. Ik was net 34 toen je stierf (ja, we zijn uiteindelijk samen – zoals afgesproken – toch 80 geworden) maar had geen idee. Geen idee over hoe jong je je eigenlijk nog voelt als je bijna 46 bent. Geen idee over wat er allemaal nog voor je ligt als je 46 bent.

En nu word ik net zo oud als dat jij werd. En nu weet ik dat 46 dus echt niet oud is. Ok…sommigen denken daar anders over. Maar ik niet. Als je 46 bent ligt er namelijk nog een half leven voor je. Als je – net als mijn oma, jouw moeder – bijna 96 wordt, leef je gewoon nog bijna 50 jaar na je 46ste verjaardag! En dat is ongelooflijk lang. Dat is dus gewoon nog een half leven. En die kans heb jij niet gekregen.

Nu nog steeds vinden mensen dat ik op je lijk. Denken vriendinnetjes van Emma dat het een foto van mij is, die bij ons op de kast staat. Vergist zelfs mijn eigen kind zich nog wel eens als ze een vroegere foto van jou ziet. Maar hoe raar is het dat ik straks foto’s heb waarop ik ouder ben dan jij?

En ik moet gewoon even huilen. Huilen omdat ik nu pas werkelijk besef hoe jong je nog was. Wat had je genoten van deze tijd. Van je geweldige zoons, van je kleinkind. Je had mijn kinderen leren kennen (en meteen gezien dat er ook in mijn dochter het vreselijk eigenwijze familiegen zit!). Je had genoten!

Lieve tante, soms vergeet ik dat het leven ook zo afgelopen kan zijn. Vergeet ik écht te genieten en ga ik op in de drukte van de dag. Maar ik denk vanaf nu nog vaker aan die spreekwoordelijke schop onder mijn kont, die ik dan zeker van je zou hebben gekregen. En ik ga nog meer genieten. De komende 50 jaar leef ik gewoon voor twee!