Gewoon geen woorden.
Het lukt me gewoon niet om een stukje te schrijven over dat het alweer 5 jaar geleden is dat je overleed. Ik denk, ik pieker, ik peins en probeer de woorden te vinden. Het lukt niet. Waarom niet? Zit het nog te diep? Durf ik het niet? Geen idee…
Ik mis je. Dat kan ik wel tikken! Maar verder kom ik niet, misschien doet het nog teveel pijn.
Dus dan maar één van je favoriete nummers. En ik ga hier vaak naar luisteren deze week. En dan bedenken dat je het fijn had gevonden om te zien dat het goed gaat met iedereen. Dat je er twee kleinkinderen bij hebt die verrassend veel op je lijken. Dat het leven z’n gangetje is blijven gaan. Helaas alleen zonder jou. En toch ook een beetje met jou!
Het leven is nog zo mooi!
“Het leven is nog zo mooi” dat hoorde ik je nog zeggen in je laatste dagen. En dat is ook zo, dus we gaan verder met genieten. Ook voor jou.
Dag pap! x
