Dag lieve poes, dag liefste Scout

Dag lieve poes. Dag liefste Scout.Terwijl ik dit tik begin ik al bijna weer te huilen. Na bijna 16 jaar is mijn poezenkind er niet meer en is het stil in huis…

Ze was natuurlijk al een dame op leeftijd, onze Scout. Magertjes, had issues met haar >> schildklier << en alles ging minder snel. Maar toch… we hoopten dat het nog eventjes zou duren. Tot ze afgelopen week haar koppie niet zelf meer kon optillen en al wankelend door het huis liep. Zo’n naar gezicht, we hadden al meteen door dat het niet goed zat. Dierenarts nog gebeld ’s avonds en een afspraak gemaakt voor de volgende dag. Einde middag…

Het werd een lange dag; ‘zie je wel, het gaat iets beter’, veel knuffelen, een beetje Googelen naar wat het zou kunnen zijn, hoop houden terwijl je beter weet en nog meer knuffelen met haar.

En toen was daar het moment, bij de dierenarts… onze lieve (en nuchtere) dierenarts gaf al snel aan dat het van alles kon zijn, maar dat het veel onderzoeken zou kosten om er achter te komen wat het nu precies was en vroeg zich hardop af of we haar daar nog wel door heen moesten laten gaan. We hadden van te voren al besloten dat haar laten lijden geen optie was…

Té mager, té zwak en met een hartslag bijna 3x hoger dan normaal stond Scout nog even rechtop en ging vervolgens berustend liggen. Dochter nam huilend afscheid, werd opgehaald door haar vader – die zo nog een keer afscheid kon nemen ook – en toen werd Scoutje op mijn schoot gelegd en kreeg ze haar laatste twee spuitjes. In mijn beleving heb ik haar echt heel lang geaaid, in werkelijkheid duurde alles bij elkaar hooguit een minuut of 10. Haar lichaampje gaf snel toe…

Nu is het stil

Het is inmiddels twee dagen geleden en wat een gemis! 16 jaar lang was ze er altijd voor mij.

Ze maakte een beetje ruimte voor vriendlief en voor twee kinderen. Ze verhuisde mee naar een grotemensenhuis, ze troostte, ze liet ons lachen, ze wachtte ons op na het werk, ze nam mijn hoofdkussen in beslag. Ze bewaakte de tuin – en die van beide buren – met haar leven en nam de minst leuke kadootjes mee naar binnen. Ze ‘paste’ op de kinderen en ze rende weg voor die druktemakers. Ze was het eerste huisdier voor de kinderen. Ze lag op mijn laptop of tegen me aan bij het thuiswerken en gedroeg zich als een hond als we aan het eten waren. Ze liep in de weg tijdens het koken en liet me regelmatig bijna struikelen.Ze zat graag buiten op de stoep als het regende en kwam dan daarna kletsnat op m’n schoot liggen. Ze hoorde onze verhalen aan met veel geduld én ze gaf de allerbeste knuffels en veel warmte! Ze was mijn oudste en meest harige kind.

Ze was er. Altijd!

En nu is het stil. Ongelooflijk hoe zo’n klein beestje zo’n groot gat achter kan laten. En weer moet ik even huilen. Al weet ik dat het beter is en dat het gaat wennen zonder haar. En wie weet… komt er weer een huisdier. Ooit. Maar nu nog even niet. Nu wil ik haar gewoon even missen!

Dag lieve poes. Dag liefste Scout!