“Mevrouw, dit een erg verwarde man!”
Ik kijk de politieagente aan. Dat deze man verward is, dat weet ik inmiddels al een tijdje. Dat hij van alles in zijn hoofd haalt, bedenkt dat alles en iedereen tegen hem is; dat weet ik ook. Maar ik zag eerder geen gevaar voor ons.
Tot vorige week, toen hij vriendlief aanviel. Waar de kinderen bij waren. En de dag erna weer dreigend op de stoep stond. Toen ging ik het gevaar zien. Toen dacht ik opeens aan al die ‘verwarde mensen’ verhalen die je steeds vaker in het nieuws leest.
Tot vorige week, toen mijn dochter zich nog veilig voelde in haar eigen huis. En nu eventjes niet. Niet alleen naar boven durft. Of naar beneden. En buiten nog schichtig om zich heen kijkt.
Tot vorige week; toen ik nog niet de wijkagent persoonlijk kende of aangiftes hoefde te doen op het politiebureau.
Met ons komt het wel goed, het is nu weer rustig.
En met hem komt het hopelijk ook goed. En hopelijk krijgt hij de juiste zorg. Het begin is er in ieder geval! En misschien, heel misschien wordt hij dan gewoon weer de aardige man die we kenden…
