En we reden door…

Terwijl ik wakker werd van mijn dutje in de auto – we waren op weg van Zuid-Frankrijk naar huis – hoorden we de sirene van een ambulance. “Er is vast iets gebeurd” zeiden we tegen elkaar. En we reden door.

En we reden door

We hoorden meer sirenes en zagen de zwaailichten. Terwijl wij langzamer moesten gaan rijden, gingen de ambulances en inmiddels ook brandweerwagens steeds sneller langs ons heen rijden. “Dat ziet er niet goed uit” zeiden we weer tegen elkaar. Ook dochterlief werd wakker van de sirenes en vroeg wat er aan de hand was. “Kijk maar even niet uit het raam” waarschuwde ik haar. We hadden geen idee wat we aan zouden treffen.

En we reden langs

Tussen alle ambulances en brandweerwagens door zag ik je zitten. Op de grond. Rechtop maar met een witte kraag om je nek. En ik zag dat je een kindje vasthield. De jouwe? Een klein mooi koppie, ik schat van een jaar of twee, drie. Ogenschijnlijk niet gewond. Maar wel bang. Jullie allebei.

Iets verderop zagen we hoog in de berm een auto. Total loss. Alsof deze meerdere keren over de kop was geslagen.

En we reden weer door

Want dat doe je in zo’n situatie. Maar wel stil en een beetje van slag. Want hoewel het er naar uit zag dat jij en je kindje er goed van af zijn gekomen, kregen we het vermoeden – gezien het aantal ambulances en brandweerwagens – dat er meer moest zijn.

Onze kinderen hebben niets gezien; eentje lag te slapen en de ander is gaan liggen omdat we haar vroegen niet te gaan kijken. Wijzelf konden niet anders dan kijken, dat gaat vanzelf, maar ik hoop oprecht dat mensen voor of na ons niet zijn gaan fotograferen of filmen. Of nog langzamer gaan rijden om het allemaal eens goed op te nemen. Want je zag er bang en kwetsbaar uit. En dat beeld hoort niet op foto’s of filmpjes. Niet op Social Media of waar dan ook op het wereldwijde web. Dat beeld hoort niet…

Ik hoop oprecht dat het goed met je gaat!

Foto van Daniel Chen op Unsplash