Gastblog; Fanatieke moeder…. (te)

Zo, tijd voor weer een stukje!

Waar ga ik het dit keer over hebben…..Na lang beraad heb ik besloten mezelf maar (weer) eens onder de loep te nemen.

Dit keer mijn kwaliteiten als moeder. Ik vroeg mezelf het volgende af: als ik naar mezelf kijk ben ik dan een leuke moeder? Een moeder waar je als kind trots op kan zijn? (later dan he, want daar zijn ze nu dus echt niet mee bezig (en terecht)…)

Ik denk dat ik het in grote lijnen best aardig doe.

Al moet ik toegeven dat ik sommige dingen heel anders doe dan ik van tevoren had gedacht.
Zo riep ik altijd dat ik de kinderen nooit bij ons in bed zou nemen…..mislukt… Zelfs zoonlief van 11 met zijn steeds langer wordende lijf ligt er nog wel eens te snurken.
En dat ik ze niet zou verwennen, ook mislukt. Draken zijn het af en toe. En dat ik zo’n kort lontje zou hebben had ik ook weer niet verwacht. Zit er wel een lontje aan? Ja, dat wel….maar kort, heel kort zo nu en dan.

En; ik zou zeker niet zo’n moeder zijn die hysterisch aan de kant van het voetbalveld zichzelf schor staat te schreeuwen….ok, dat is faliekant, maar dan ook totaal mislukt. En er is iemand thuis die dat volmondig kan beamen. En dan bedoel ik Suus, die is soms ook liever lui dan moe.

Ik ga altijd mee met het meiden voetbalteam. Lennard is voor de jongens.  Lekker stereotype.
Waar dat fanatisme vandaan komt kan ik eigenlijk niet eens zeggen. Het gaat mij niet eens (altijd) om het winnen (want dat gebeurt ook amper). Ik ben ook helemaal niet zo competitief ingesteld.
Maar aan de rand van het veld gebeurt er iets. Laat ik direct zeggen dat mijn aanmoedigingen vooral uit positieve, opbouwende kritiek bestaat, denk ik… Daar is waarschijnlijk ook niet iedereen het mee eens. Maar ik scheld niet uit. Dat dan weer niet. Dat is slecht. En stom.

Ik ben vooral gevoelig voor het tonen van inzet. Of eigenlijk het ontbreken daarvan. De mentaliteit van sommigen (en daarbij soms zeker ook van dochterlief) vind ik soms tenenkrommend.
Daar zijn mijn opmerkingen dan ook meer op gericht. Zoals een keer tijdens het wachten op het team voor vertrek: een meisje lag nog zo lekker te slapen, ze kregen haar niet wakker (Ja, en? We moeten nu weg!). De vraag of ze dat dan wel geprobeerd hebben, heb ik maar niet gesteld. Of: “het is zo koud op het veld, ik ga naar de kleedkamer”…duh, en je team dan?? Je kan toch niet zomaar weglopen, tijdens een wedstrijd…nou ja, wel dus. Bizar!

Bij dat soort acties moet ik me zo inhouden. Wat een slap gedoe zeg, aanpakken die hap. Dat zou ik dus niet laten gebeuren. En dan komt mijn fanatisme best tevoorschijn. En Suus neemt me het niet in dank af, als ik weer opmerkingen naar haar hoofd slinger.

Als blikken konden doden, zou ik al meerdere malen het leven hebben gelaten. “Mam, weet jij wel niet hoe koud het is?” “Ja hoor, wij staan stil aan zijlijn, ook best koud…jij daarentegen moet bewegen! Dan krijg je het niet koud, hup lopen!”. Bam! Dé blik… Gelukkig duurt zo’n wedstrijd maar twee keer twintig minuten. Voor ons allebei beter.

Maar aan de andere kant zijn wij ook hele coole moeders daar langs het veld. Met ons geschreeuw werd er toch wel mooi een doelpunt van de tegenpartij afgekeurd. De scheidsrechter voelde de druk – hij was 12 geloof ik – en gaf ons gelijk…en terecht, laten we wel wezen. We moeten wel eerlijk blijven spelen. Tja, dat doen we dan ook. En we juichen ook als hardst als ze een doelpunt maken. Ook al maken ze dan de 17-1, de nul is weg. En ook een gelijkspel wordt door ons als een overwinning gevierd. Zo trots zijn we dan ook wel!

De keer dat we dwingend doch vriendelijk worden verzocht ons te verwijderen langs het veld moet nog komen (de vraag is dan of dat door dochterlief, de tegenpartij of scheidsrechter zal zijn). Dus het valt allemaal best mee. Denk ik…

Dus of ik een leuke moeder ben? Ach, er mankeert van alles aan, maar één ding is zeker: ik ben wel een hele trotse moeder! Uiteindelijk. 😉

Had ik al gezegd dat Suus ook paardrijdt? Ik sta ook elke woensdagmiddag langs de bakrand…..dussss…

Tot volgende keer!