Groene vingers. Ik heb ze niet. Ik kon (en kan nog steeds) geen vetplant in leven houden. Vergeet gewoon dat ze er zijn. Of dat ze water nodig hebben. Planten hebben niet echt veel aan mij als hun ‘baasje’. Als er een Partij voor de Planten zou bestaan, mag ik – zeker weten – geen lid worden.
Toen Albert Heijn dit jaar weer met het moestuintje kwam, hield ik mijn hart dan ook vast. Hoe ga ik mijn kind wéér uitleggen waarom er bij ons niets uit die potjes komt? “Nee, dat hele dunne kleine sprietje is geen komkommer. Tomaatjes? We gaan wel naar de winkel….en nee, ook onderin het potje zitten geen wortels!”
Vol goede moed begonnen we. Alle potjes bij elkaar gespaard, bakje erbij en zelfs het Groei & Doe boekje meegenomen, want ‘Leer spelenderwijs alles over het zaaien, verzorgen, verpotten en oogsten van je plantjes’ klonk toch alsof het niet zo moeilijk meer kon zijn.
Gardening is cheaper than therapy. And you get tomatoes!
En… ZE DOEN HET! Er komt groen uit, het ziet eruit als plantjes en ze groeien als kool (of als courgette, tomaatjes, peterselie…noem het maar). En elke avond ga ik bij ze kijken, geef ik ze water en zorg ik ervoor dat ze het goed hebben. Ik begin het zelfs leuk te vinden! Wie had dat gedacht, ha!
Of we daadwerkelijk deze zomer tomaatjes uit eigen tuin gaan eten (die tuin is nog wel een dingetje; die hebben we soort van niet)? Ik weet het niet. Of alle plantjes het goed blijven doen? Weet ik ook niet. Wel weet ik dat het best soort van leuk is om er mee bezig te zijn en dat ik nu toch kan beginnen aan nummer 25 en nummer 87 op mijn 101-dingen lijst!
