Moeten we niet gewoon alleen maar stil zijn?

Zojuist heb ik twee kinderen in bed gelegd. In ons bed, dat wilden ze graag. Dat willen ze vaak, maar 9 van de 10 x leggen we ze toch in hun eigen bed. Vanavond niet. Vanavond mochten ze in ons bed, met z’n 2tjes (en een Donald Duck). Vanavond wel….

Straks ga ik bij ze liggen en naar ze kijken voordat ik in slaap val. Genieten van het feit dat ze er zijn. Beseffen dat ik een bofkont ben. Er komen – zonder twijfel – ook weer momenten dat ik ze achter het behang wil plakken. Alleen vanavond niet. Vanavond besef ik namelijk heel goed dat er in Oss ouders zijn die hun kinderen niet meer in bed leggen. Nooit meer…

De media

Zonder twijfel een vreselijk ongeval. Mijn maag draait nog steeds om en ik beken dat ik zelfs tranen heb gelaten in de auto onderweg naar huis. Mijn moederhart brak. Maar wat ik me ook afvroeg vandaag…

Hoe ver moet de media gaan in hun berichtgeving? Moeten verslaggevers echt voor de plek gaan staan waar getuigen worden opgevangen en slachtofferhulp krijgen? Moet er in detail vermeld worden wat er is geroepen? Wat voegt het toe om een ieder die maar iets gezien of gehoord heeft vragen te blijven stellen? Gaat het niet veel te ver om beelden te tonen van ouders die aankwamen bij het kinderdagverblijf? Hoe ver mag de media gaan?  Hoe ver wil de media gaan? Is het nodig dat elke talkshow op tv het hier over gaat hebben? Wat valt er meer te vertellen? Ik kom er niet uit en vraag me op dit moment eigenlijk nog maar één ding af;

Moeten we niet gewoon alleen maar stil zijn?

Photo by Karen Cantú Q on Unsplash