Gastblog; onze kat is weg….

Onze kat is weg….

Zomaar ineens verdwenen. Op woensdagavond naar buiten gegaan en sindsdien niets meer gezien en gehoord.
Dat naar buiten gaan is op zich niet raar, dat doet (deed..) ze elke avond. Dit keer echter via de voordeur. Dat was dan wel raar. Daan zette haar nog terug op de mat, maar mevrouw had andere plannen en ging toch weer door de voordeur naar buiten.

Nou ja prima. Dachten we.

De volgende ochtend werden wij (en met ons ook de rest van de buurt) niet verwelkomd door het luid miauwen van Simba.
Ze is ’s nachts altijd buiten, lekker in haar eigen huisje. En ’s ochtends meldt ze zich dan luid en duidelijk. Want naast het feit dat Simba niet alleen hoogbejaard is, is ze ook nog eens stokdoof. En ik kan je vertellen dat het miauwen dan een stuk luider wordt. Waarschijnlijk een soort van overcompensatie.

En hoe luid (en eigenlijk ook best irritant) dat gemiauw dan ook klinkt….de stilte die nu heerst is oorverdovend.

Vooral de onzekerheid is vervelend. Leeft ze nog? Zit ze ergens opgesloten? Is ze aangereden? Zoveel vragen waar geen antwoord op is.
En vooral voor de kinderen is dit heel verdrietig.

Ik probeerde al aan ze uit leggen dat katten soms zomaar weglopen om rustig in te slapen. En dat 20 jaar echt heel oud is voor een kat. Dat ze in ieder geval een heel fijn, lang leven bij ons heeft gehad…dat moeten we koesteren. Maar toch knaagt de twijfel ook aan mij. Ik vind dat eigenlijk niets voor Simba, zomaar weglopen. Ze was (is) heel fit en vitaal en at en dronk prima. Speelde op haar oude dag nog af en toe…Vreemd. Maar zo schijnt het te gaan.

Uit het oog, niet uit het hart

Ik ben toch nog even over dat weglopen gaan nadenken. Wat is dat eigenlijk egoïstisch.
Zomaar weggaan, zonder boeh of bah, zonder enig bedankje, geen briefje (waarom het woord kattenbelletje, ze gaan gewoon), geen kaartje, niets. Gewoon Joep, doei en de mazzel. Toedeledoki…

Daar zit je dan met je goeie gedrag. Elke dag twee keer per dag zorgen voor vlees. Brokjes en vers water, altijd paraat. En mandje hier, mandje daar, leuk speeltje voor d’r verjaardag. En niet te vergeten alle knuffels en aaien die ze in haar leven heeft ontvangen. Elke keer mijn lekkerste plekje op de bank inpikken…noem maar op. Ik ben eigenlijk gewoon geïrriteerd door zulk onaardig gedrag.

Dan klopt het toch wat ze zeggen: honden hebben een baas en katten hebben personeel.En dit personeel was waarschijnlijk helaas niet meer nodig…

Ik hoop echt dat ik me vergis en dat ze straks weer luid miauwend tevoorschijn komt. Wat zal dat miauwen me dan als muziek in de oren klinken!

Lieve Simba, waar je ook bent, of je nog leeft: we houden van je! Ik hoop dat je snel weer bij ons terug bent!

En anders: Rust zacht, lieve, mooie schat! We zullen je nooit vergeten!

xx